Vergelijkingstest: 6 Blu-ray-lezers

Inleiding

Is Blu-ray tot nu toe nu een succesverhaal of toch niet? Eén ding is de standaard in ieder geval gelukt. De formatenstrijd samen met HD-DVD werd veel eerder dan iedereen had durven hopen begin vorig jaar al beslist. Er is nog maar één type schijf in de running om de opvolger van de DVD te worden. Nooit eerder zou de term ‘gedoodverfde opvolger’ meer van toepassing zijn. Vergelijken we de Blu-ray schijf puur vanuit technisch oogpunt met de DVD, dan zien we een schijfje van exact dezelfde afmeting met als enige verschil dat op een Blu-ray zo’n 25 GB aan data past, waar de grens bij DVD op 4,7 GB ligt. Double-layer varianten van beide formaten zorgen waar nodig nog voor een verdubbeling. Het gaat er echter om wat je met die extra capaciteit kunt doen. In de consumentenelektronica markt is dat duidelijk: de nieuwe discs bieden de mogelijkheid om films in HD-resolutie op te slaan. Iedereen die een Blu-ray film op een goede Full-HD televisie heeft bekeken, kan niet anders dan concluderen dat er toch wel een aanzienlijk verschil is met DVD. Toch is de overstap van DVD naar Blu-ray qua ervaring veel minder ingrijpend dan de overstap van VHS naar DVD. Toen kregen we ook beter beeld, maar – belangrijker nog – werden we ook meteen verlost van zaken als terugspoelen, met de tijd slechter wordende kwaliteit en de vele andere ergernissen van de aloude videoband. Blu-ray krijgt als videodrager langzaam voet aan de grond, maar het gaat lang niet zo snel als de verschillende fabrikanten van consumentenelektronica zouden willen. Volgens de laatste cijfers heeft nog geen één procent van de eigenaren van een HDTV ook een Blu-ray speler thuis staan.

Op de PC

In de PC-wereld is het eigenlijk helemaal geen feest. Al bijna drie jaar geleden testte Hardware.Info de eerste Blu-ray-brander, de BenQ BW1000. Je betaalde er destijds zo’n 800 euro voor en ieders voorspelling was dat de prijzen snel zouden gaan zakken, waarna Blu-ray snel terrein zou gaan winnen. Het zakken van de prijzen is zeker gebeurd, maar nog steeds raken fabrikanten hun Blu-ray-branders aan de straatstenen niet kwijt. De reden is niet dat de consument zo’n brander niet wil of kan betalen, maar voornamelijk dat er eigenlijk geen reden te bedenken is waarom je zo’n Blu-ray-brander zou willen hebben. Wat moet je immers met schijfjes waar je 25 GB aan data op kunt zetten?

Je zou kunnen denken dat diezelfde vraag er ooit was met beschrijfbare DVD’s, en dat die standaard ook binnen no-time waren ingeburgerd. Toch is er een verschil: de eerste DVD-branders werden geïntroduceerd in een tijd dat harddisks van 40 GB gemeengoed waren. Met een handvol DVD’tjes had iedereen z’n data gebackupped, en wanneer je een DVD wilde kopiëren kwam het niet in je op om deze op een harddisk te plaatsen, want een kopietje op een schijf was makkelijker en goedkoper.

Tegenwoordig leven we in een tijd van harddisks van 1 TB en meer. Backuppen op discs is hiermee bijzonder onpraktisch geworden, het zou voor één terabyte al zo’n 40 Blu-ray schijven kosten. Daar komt nog eens bij dat harde schijven extreem goedkoop zijn geworden: voor 100 euro koop je al een externe 1 TB schijf. Dat betekent dat we tegenwoordig met z’n allen niet alleen onze backups liever op een extra harddisk maken, maar dat (gedownloade) films ook liever op een harddisk dan op losse schijfjes worden opgeslagen. Ga maar na: de prijs per Gigabyte van een harddisk is véél lager dan van een DVD-schijfje! En met de komst van slimme mediaspelers hebben we ook geen schijfjes meer nodig om een film op TV af te spelen, want ook dat kan veel makkelijker.

Blu-ray wordt verder ook amper tot niet gebruikt om software op te leveren, zodat er eigenlijk nog maar twee redenen overblijven waarom je een Blu-ray drive in je PC zou willen hebben. Enerzijds om originele Blu-ray-films af te spelen en anderzijds om je zelf opgenomen HD-videomateriaal op Blu-ray-disc branden. Voor dat laatste is uiteraard een brander nodig, maar voor dat eerste kun je natuurlijk beter een goedkopere Blu-ray-lezer aanschaffen…