WD Blue en Green SSD's: tweemaal is scheepsrecht?

Inleiding

In 2010, toen de Intel X25-M veruit de populairste SSD was en er werd uitgekeken naar de SandForce-controllers, probeerde Western Digital die markt ook te betreden. Laten we er niet te veel woorden aan vuilmaken, maar dat was geen doorslaand succes. Ruim vijf jaar later en na de overname van Sandisk probeert WD het opnieuw, met twee nieuwe reeksen: de Blue en de Green.

Zowel de WD Blue als WD Green zijn verkrijgbaar in de 2,5"-formfactor en als M.2-module. De Green wordt gepositioneerd als sneller alternatief voor een harddisk en zoals we dat kennen van de harddisks geassocieerd met een laag stroomverbruik. Hij is ook enkel verkrijgbaar in relatief lage capaciteiten van 120 en 240 GB. De Blue moet daarentegen 'superieure prestaties' bieden voor multitasking en is verkrijgbaar in varianten van 250 GB, 500 GB en 1 TB.

Beide SSD's zijn gebaseerd op de SATA600-interface en gebruiken het AHCI-protocol. De WD Green maakt gebruik van een Silicon Motion SM2256-controller, die we kennen van budget-SSD's als de Crucial BX200 en de Mushkin Triactor, terwijl we in de WD Blue een Marvell 88SS1074-controller terugvinden. In allebei de reeksen wordt de controller gecombineerd met 15nm TLC-geheugen van Sandisk.

De binnenzijde van de WD Blue (de Green kon helaas niet open).

Op de volgende pagina kun je alle specificaties van de WD Green en Blue uitgebreid vergelijken. Wij testten de 240GB-versie van de WD Green en de 1TB-variant van de WD Blue, die respectievelijk 82 en 300 euro kosten.