Vier ultra hd-televisies rond 600 euro getest

Inleiding

Wie op zoek is naar een betaalbare ultra hd televisie heeft inmiddels redelijk wat keuze. Wij testen vier modellen met een diagonaal van 49 of 50 inch en een winkelprijs van ongeveer 600 euro.

Televisiefabrikanten sturen ons altijd graag hun nieuwe high-end televisies op en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat wij als journalisten graag aan de slag gaan met die paradepaardjes voorzien van soundbars, de fraaiste designs en natuurlijk schitterende oled-panelen of oogverblindend heldere lcd-schermen. Al dat moois kent wel zijn prijs, en lang niet iedereen kan of wil (ruim) meer dan duizend euro spenderen aan een televisie. Een blik in de data achter onze prijsvergelijker leert dat de meest bekeken televisies een veel bescheidenere prijs van ongeveer 550 tot 700 euro hebben. Hoewel grote beeldmaten steeds meer in opkomst zijn, is het gros van de verkochte televisies nog altijd 50-inch of kleiner.

Voor dit artikel richten we ons dan ook op dit mainstream-segment, en vroegen we de Grote Vijf om een ultra hd-televisie aan te leveren van 49 of 50 inch, met een winkelprijs van niet meer dan 700 euro. Sony kon helaas geen model leveren, maar LG, Panasonic, Philips en Samsung stuurden ons alle een model toe dat in de praktijk voor ruim minder dan 700 euro over de toonbank gaat. Sterker nog, drie van de vier televisies zijn op het moment van schrijven bij de goedkoopste winkels te koop voor minder dan 500 euro, en de gemiddelde verkoopprijzen variëren van ongeveer 540 euro voor de tv die Philips ons stuurde, tot 650 euro voor de Panasonic.

Wat koop je voor 600 euro?

De meest voor de hand liggende vraag is: wat je krijg voor dit bedrag, en bovenal: wat krijg je minder dan bij de topmodellen? In het geval van LG, Panasonic en Philips is het grootste verschil de gebruikte schermtechnologie. Al deze merken gebruiken oled voor hun topmodellen, terwijl we in dit segment alleen lcd tegenkomen. Samsung gebruikt voor haar high-end ‘qled’-televisies wel gewoon lcd-panelen, zij het voorzien van een quantum dot filter dat een groter kleurbereik mogelijk maakt in combinatie met blauwe led-backlights.

Het goedkopere segment dat wij hier bekijken is gebaseerd op eenvoudigere backlighttechnologie. Alle vier de modellen die wij testten maken, voor zover wij kunnen achterhalen, gebruik van normale witte leds, wat feitelijk blauwe leds met een gele fosforcoating zijn. Deze technologie is goedkoop, maar biedt niet het grote kleurbereik dat wel mogelijk is met oled, of duurdere led-technologieën zoals quantum dots of rood-groene foscorcoatings.

Deze midrange modellen moeten het dus stellen zonder de perfecte zwartweergave, het oneindige contrast en de bijna oneindige kijkhoeken van oled, en bieden ook een kleiner kleurbereik dan dat van oled- en high-end lcd-televisies. Dat kleinere kleurbereik is overigens geen probleem zolang je niet naar hdr-beeldmateriaal kijkt. De geteste televisies dekken het standaard Rec.709 kleurbereik dat door normale tv-uitzendingen, blu-ray en spelcomputers gebruikt wordt vrijwel geheel af. Pas als je naar hdr-beelden gaat kijken die van de grotere DCI-P3 kleurruimte gebruikmaken, komen bij deze televisies eerder beperkingen in beeld, omdat ze de extra kleurverzadiging die hierbij mogelijk is niet kunnen weergeven.

Lcd-televisies in dit prijssegment moeten het bovendien stellen zonder local dimming. Duurdere lcd-toestellen kunnen de backlight soms in meerdere segmenten dimmen, om zo het contrast gericht te verbeteren. Local dimming is echter geen onverdeelde zegen; zeker als er maar weinig zones zijn, levert het duidelijk zichtbare lichtere en donkerdere plekken op. Afwezige local dimming is wat ons betreft dus niet per definitie een echt gemis. Afgezien van de duurste lcd-televisies die over meer dan 100 zones beschikken, vinden wij het over het algemeen beter om deze functie uit te schakelen.