Gigabyte Aorus CV27F, CV27Q en FI27Q review: 165Hz als nieuwe standaard?

Uniformiteit

De gelijkmatigheid van het backlight varieert nogal bij de Aorus CV27F, CV27Q en FI27Q. Met name bij die laatste zijn de laagste gemeten waardes behoorlijk veel lager dan de hoogste voor wit. De CV27Q heeft rechtsonder met name een wat minder heldere verlichting. Het is allemaal nog binnen de marges, maar van de drie is de uniformiteit van de CV27F duidelijk de beste.

Voor de zwartuniformiteit ligt het cijfermatig net andersom: de FI27Q heeft het kleinste verschil tussen donkerste en minst donkere vlakken, maar de van een va-paneel voorzien CV27F en CV27Q mogen procentueel dan grotere verschillen laten zien, in de praktijk zijn die met het blote oog niet waarneembaar. Bij de CV27F gaat het over 0,02 cd/m² versus 0,04  cd/m², bij de CV27Q meten we 0,03 of 0,04 cd/m² in alle vlakken. Onder de streep is de zwartuniformiteit voor alle drie de modellen goed.

Backlight bleeding en clouding

Die goede uniformiteit is ook te zien op onze foto's in het donker - bij maximale helderheid laat de FI27Q met zijn ips-paneel wel veel meer licht door, maar dat is inherent aan deze paneeltechnologie. Van clouding of backlight bleeding is echter geen sprake. Dat geldt ook voor de CV27F en CV27Q - hieronder zie je foto's bij verschillende helderheden (maximaal, 150 cd/m² bij wit en minimaal, zowel met als zonder black equalizer actief). Met het blote oog is geen clouding of backlight bleeding te zien; op de foto bij maximale helderheid lijkt dat wellicht anders, maar hier registreert de cmos sensor meer dan zichtbaar is.

Uniformiteit in detail

Hieronder zie je alle 15 deelmetingen voor de uniformiteit, inclusief het effect op contrast, kleurtemperatuur en kleurafwijkingen ten opzichte van het midden. Let op, de kleuring van de vakjes bij de uniformiteit van zwart, wit en het contrast is gerelateerd aan de resultaten van de deelmetingen op het betreffende model, en dus niet aan absolute waardes.

• Voor zwart geldt, hoe lager de gemeten waarde, des te beter (=groener); hoe hoger, des te slechter (=roder).
• Voor wit is de kleurcodering anders, want daar stellen we immers in op een specifieke helderheid van 150 cd/m². Daarom zijn waardes die deze instelling dichter benaderen groen, waardes die er vanaf wijken worden rood gekleurd - hoe meer ze afwijken, des te roder.
• Voor het contrast is het hoogste contrast groen, het laagste rood - en de waardes er tussenin worden met tussenliggende kleuren gemarkeerd - groener is beter, roder is slechter. We benadrukken hier nog maar eens, dat het relatieve waardes zijn: een contrast van 1702:1 is erg goed, maar als het hoogst gemeten contrast 2581:1 is, wordt de eerstgenoemde waarde wel in rood gemarkeerd.
• Bij de kleurtemperatuur zijn de vakjes blauwer gekleurd naarmate de metingen hoger zijn, geler naarmate ze lager zijn.
• Ten slotte de kleurafwijking: hier zie je in de vakjes een getal voor de DeltaE waarde, waarbij waardes onder de drie met het blote oog amper waarneembaar zijn. De kleur van de vakjes geeft de kleurafwijking van grijs aan.